Konstrukcja fasady z HPL

Izolacja, paroizolacja oraz bariera wiatroodporna

Izolacja, znajdując się od zewnętrznej strony ściany, zabezpiecza możliwie największą akumulację ciepła w elementach budowlanych, zmniejsza wahania temperatury ściany, dzięki czemu minimalizuje możliwość wystąpienia pęknięć w strukturze nośnej.
Zastosowanie zewnętrznej warstwy izolacyjnej polepsza również trwałość i niezawodność konstrukcji oraz zapewnia optymalną temperaturę w pomieszczeniach, a także zapobiega utracie ciepła zimą i przegrzaniu konstrukcji latem. Inną zaletą stosowania izolacji są jej właściwości wygłuszające. Dla fasad wentylowanych najczęściej wykorzystuje się niepalną wełnę mineralną. Jako materiał izolacyjny może być stosowana wodoodporna wełna mineralna (typu ROCKWOOL, PAROC, IZOMAT).

Do mocowania materiału ocieplającego wykorzystuje się osadowe kołki z metalowym rdzeniem, które są wykonane przez najlepszych producentów i posiadają certyfikat zgodności. W celu ochrony warstwy ocieplającej oraz wewnętrznych elementów ściany przed wiatrem, wilgotnością powietrza, kurzem stosuje się membranę paroprzepuszczalną, która jednocześnie odprowadza parę wodną z przestrzeni pod dachem i z izolacji budynków każdego typu. Materiał ten jest układany na zewnętrznej stronie warstwy ocieplającej. Zastosowanie membrany paroprzepuszczalnej pozwala zachować właściwości cieplne warstwy ocieplającej, a także daje możliwość przedłużenia żywotności konstrukcji. Przepustowość nowoczesnej membrany paroprzepuszczalnej wynosi 100 litrów pary wodnej w domu o średnim rozmiarze, co znacznie przekracza liczbę 10 litrów dziennie (średnie dane dla jednej rodziny). Aby zabezpieczyć panel przed wietrzeniem się i wilgocią, zaleca się stosowanie paroizolacji oraz bariery wiatroochronnej, którą jest membrana o gęstości nie mniejszej niż 110 g / m3 i przepuszczalności pary wodnej nie mniejszej niż 3500 g / m2.

Kotwy

Przeznaczone są do bezpośredniego montażu wsporników do ściany. Typ kotwy zależy od rodzaju ściany. Przed rozpoczęciem montażu należy wykonać niezbędne testy wyrywania kotwy w celu ustalenia jej wytrzymałości. Najlepsi producenci posiadający odpowiednie wymagania certyfikacyjne to m.in. Fisher, Wkręt-Met, Hilti.

Wsporniki

Przeznaczone są to montażu profili prowadzących do ściany, zapewniając odpowiednią odległość od materiału elewacyjnego do ściany. Są samozaciskowe, co pozwala na utrzymanie konstrukcji w momencie usuwania nierówności. Możliwe jest także wykorzystanie wsporników bez zacisku. Wsporniki mogą usuwać nierówności i wypukłości z powierzchni ściany. W podsystemie „Saray Aluminium” wykorzystywane są elementy wykonane z aluminium 6060. Aby zwiększyć odporność na korozję, mogą być stosowane wsporniki anodyzowane. Rodzaj i rozmiar wsporników zależy od rodzaju ściany, jak również od rodzaju materiału elewacyjnego. Wyloty we wspornikach zależą od grubości warstwy izolacyjnej. W systemie znajdują się wsporniki z wylotami od 60 mm do 210 mm. W niektórych przypadkach, gdy wylot jest niewystarczający, wykorzystuje się przedłużenie ramienia wspornika. Wsporniki nośne utrzymują pionowe obciążenia elementów całego systemu, a wsporniki poziome – siłę wiatru. Są one sztywno połączone z kolumną nośną. W celu utrzymania pionowego obciążenia wsporniki nośne są dodatkowo łączone z kolumną nośną nitami. Wsporniki nośne są z reguły mocowane na płytach zakładkowych, betonowych elementach nośnych czy metalowych konstrukcjach. Poziome wsporniki utrzymują tylko poziome (wietrzne) obciążenia, mają przesuwne łączenia z kolumną nośną, dzięki czemu kolumna nośna może zmieniać długość na skutek zmiany temperatur. Rodzaj (poziomy czy nośny) oraz rozmiar wsporników czy kotew jest określany przez projektanta w zależności od obliczeń wytrzymałościowych. Konstrukcja wsporników daje możliwość wyrównywania pionowych słupów (profilów nośnych) względem płaszczyzny ściany w przedziale ± 30 mm. Jeśli występują liczne nierówności czy odchylenia ściany, stosuje się dłuższe wsporniki bądź przedłuża się jego ramię.

Prowadnice

Prowadnice są podstawą, do której mocowane są elementy nośne elewacji. Podczas łączenia (w pionie) końcówek prowadnicy niezbędne jest zachowanie 10 mm odstępu w celu kompensacji rozszerzalności termicznej. Prowadnice służą do gromadzenia i przekazywania obciążenia z elewacji na wsporniki, a także do określania geometrycznej płaszczyzny elewacji. Na elewacjach wentylowanych wykonanych z paneli HPL wykonuje się profile o kształcie L lub o kształcie T w różnych konfiguracjach. Maksymalna dopuszczalna długość prowadnicy to 4000 mm. Jeśli zachodzi konieczność wykorzystania dłuższych profili, niezbędne są dodatkowe obliczenia.

Wentylowane fasady — elementy mocowania konstrukcji wykonanej z paneli HPL – system klejowy i nitowany.

Do mocowania materiału elewacyjnego wykorzystuje się nity lub klej. Nity mają szeroki kołnierz. Mogą być aluminiowe, nierdzewne albo malowane w kolorze RAL. Klejowy system zapewnia niewidoczne mocowanie paneli elewacyjnych HPL. Wykorzystanie tego systemu pozwala na znacznie szybszy montaż niż w przypadku mocowań mechanicznych. Przy mechanicznym montażu w punktach mocujących może dojść do maksymalnego natężenia, co prowadzi do zniszczenia elewacji. W przypadku systemu klejowego natężenie jest równomiernie rozłożone wzdłuż spoiny klejowej na całej powierzchni styku. Sprężysty, po utwardzeniu pasek kleju o długości 1,0 m i szerokości 12,0 mm może wytrzymać obciążenie do 3000 kg/m (oderwanie) i do 1800 kg/m (przesunięcie się). Klej jest odporny na wibracje, starzenie i warunki atmosferyczne.

Elementy łączeniowe – szpalet, listy, parapet

W celu wykończenia konstrukcji elewacyjnej w miejscach łączeniowych z otworem okiennym, listwą czy parapetem stosuje się albo specjalne elementy (profile, gięte blachy itd.), albo elementy pokryte samym materiałem elewacyjnym. Szczególną uwagę przywiązuje się do właściwej realizacji poszczególnych węzłów.